Televisión terrestre é un termo que fai referencia a modos de emisión de televisión que non implican transmisión por satélite. [1]. O termo é pouco común nos Estados Unidos e máis común en Europa.
A emisión de televisión terrestre remóntase aos inicios da televisión como medio de comunicación coa primeira emisión de televisión pública de longa distancia desde Washington, DC, o 7 de abril de 1927. Á parte da transmisión por avións de alto voo que se movían en bucle mediante un sistema desenvolvido por Westinghouse chamado Stratovision, non houbo practicamente ningún outro método de entrega de televisión ata a década de 1950 co comezo da televisión por cable ou a televisión por antena comunitaria (CATV). O primeiro método non terrestre para emitir sinais de televisión que en ningún caso dependía dun sinal orixinario dunha fonte terrestre tradicional comezou co uso de satélites de comunicacións durante os anos sesenta e setenta.
Europa
En Europa, unha conferencia de planificación ("ST61") celebrada baixo os auspicios da Unión Internacional de Telecomunicacións en Estocolmo en 1961 asignou as frecuencias das bandas IV e V por primeira vez para o seu uso en televisión. Tamén substituíu o Plan de 1951 (tamén feito en Estocolmo) que asignou por primeira vez frecuencias de banda II para radio FM e frecuencias de banda III para televisión.
Tras a conferencia ST61, as frecuencias UHF utilizáronse por primeira vez no Reino Unido en 1964 coa introdución de BBC2. No Reino Unido, as canles VHF mantivéronse no vello sistema de 405 liñas, mentres que UHF empregábase unicamente para emisións de 625 liñas (que máis tarde empregaron a cor PAL). A transmisión de televisión no sistema de 405 liñas continuou despois da introdución de catro programas analóxicos nas bandas UHF ata que os últimos transmisores de 405 liñas se apagaron o 6 de xaneiro de 1985. VHF Band III aínda se usa noutros países de Europa para as emisións PAL , aínda que moitos teñen plans para eliminalo.
O éxito da televisión analóxica terrestre en toda Europa varía de un país a outro. Aínda que cada país ten dereitos para un certo número de frecuencias en virtude do plan ST61, non todos foron comprados en servizo.
América
Nos Estados Unidos e na maior parte do resto de América do Norte, a televisión terrestre sufriu unha transformación revolucionaria coa eventual aceptación do estándar NTSC para as emisións de televisión en cor en 1953. Máis tarde, Europa e o resto do mundo elixiron entre os últimos Normas de televisión en cor PAL e SECAM, ou adoptaron NTSC. Xapón tamén usa unha versión de NTSC.
Ademais da ameaza da televisión por cable, a televisión analóxica terrestre agora tamén está suxeita á competencia da televisión por satélite e á distribución de contido de vídeo e películas a través de Internet. A tecnoloxía da televisión dixital terrestre desenvolveuse como resposta a estes desafíos. O auxe da televisión dixital terrestre, especialmente a HDTV, pode marcar o final do descenso da recepción de televisión emitida a través das antenas receptoras tradicionais, que poden recibir sinais de TV HD.
En América do Norte, a televisión de transmisión terrestre opera nas canles de TV 2 a 6 (banda baixa VHF, coñecida como banda I en Europa), 7 a 13 (banda alta VHF, coñecida como banda III noutros lugares) e 14 a 69 (UHF banda de televisión, noutras bandas IV e V). Os números de canles representan as frecuencias reais empregadas para transmitir o sinal de televisión. Ademais, os tradutores e amplificadores de televisión pódense empregar para retransmitir un sinal de TV terrestre usando unha canle doutro xeito sen usar para cubrir áreas con recepción marxinal. Aquí podes atopar un gráfico que mostra o plan de banda da televisión norteamericana.
A televisión dixital
A mediados dos anos noventa, o interese pola televisión dixital en toda Europa foi tal, o CEPT convocou a conferencia "Chester '1990" para acordar medios polos que a televisión dixital podería inserirse no plan de frecuencia ST97.
A introdución da televisión dixital a finais dos anos noventa e primeiros anos do século XXI levou á UIT a convocar unha Conferencia Rexional de Radiocomunicacións para abolir o plan ST1990 e poñer un novo plan de transmisión dixital só no seu lugar.
En decembro de 2005 a UE decidiu cesar todas as transmisións de televisión analóxicas para o ano 2012 e cambiar todas as emisións de televisión terrestres a dixitais (todos os países da UE acordaron usar DVB-T). Os Países Baixos completaron a transición en decembro de 2006 e algúns estados membros da UE decidiron completar este cambio xa no 2008 (Suecia) e no 2009 (Dinamarca), mentres que o Reino Unido iniciou o cambio a finais do 2007 non será un cambio a nivel nacional ata mediados de 2012. Dous estados membros (non especificados no anuncio) expresaron a súa preocupación de que poidan non poder proceder ao cambio antes de 2012 debido a limitacións técnicas. Espérase que o resto dos estados membros da UE deixen as transmisións de televisión analóxicas en 2012.
Moitos países están a desenvolver e avaliar os sistemas de televisión dixital terrestre.
En América do Norte, unha especificación establecida polo ATSC converteuse no estándar para a televisión dixital terrestre. Nos Estados Unidos, a FCC estableceu un prazo final para o apagamento do servizo analóxico para o 17 de febreiro de 2009. Todos os receptores de televisión deben incluír agora un sintonizador dixital. En Canadá, a Comisión de Televisión e Telecomunicacións de Canadá (CRTC) estableceu o 31 de agosto de 2011 como a data na que cesará o servizo de transmisión analóxica por radio na maioría das partes do país, excepto no norte de Canadá.
Noso outro produto:
